Prolog

Obudziłam się z myślą, że ten dzień na który czekałam odkąd zaczęłam kibicować mojemu klubowi z zachodniego Londynu wreszcie nadszedł. Dzień derbów Londynu pomiędzy Arsenalem a Chelsea.. Na meczach byłam wiele razy, lecz były to spotkania miejscowego klubu, gdy jeszcze mieszkałam w Polsce. Wiedziałam, że tego dnia nie zapomnę do końca życia. Nie myliłam się.

Wstałam opanowując emocje i zeszłam na dół na śniadanie. Najnormalniej w świecie zjadłam jajecznicę, umyłam zęby i ubrałam się. Była 10:00. Pozostało sześć godzin, jednak wiedziałam, że na stadionie muszę być wcześniej.

Na ten mecz miałam iść z moim osiemnastoletnim bratem, Kubą i kilkoma jego kumplami. Odkąd przeprowadziliśmy się do Londynu poznał wielu nowych przyjaciół. Ja jednak nie umiałam się zaprzyjaźnić z żadną angielską dziewczyną. Wszystkie w mojej szkole były wysokimi blondynkami, w pełnym makijażu. A ja? Byłam całkiem inna. Brunetka, w okularach, średniego wzrostu, szare oczy. Może dlatego nikt nie chciał się ze mną zadawać.

Zostało pięć godzin. Pomyślałam sobie, że zapytam Kubę z kim w ogóle mamy iść. Weszłam do jego jak zwykle zabałaganionego pokoju i zapytałam:

- Ile nas w końcu idzie na ten mecz? -

- Ja, ty, John, Mike i Marc – odpowiedział.

John był o rok starszy od Kuby. Wysoki blondyn z zielonymi oczami, czyli typowy Anglik. Mike był w moim wieku i nie był Anglikiem, był Amerykanem. Przyjechał z Phoenix. Przez pewien czas kochałam się w nim, jednak ma dziewczynę, z resztą z mojej klasy – Victorię. Marca znałam najmniej. Widziałam go tylko kilka razy jak przychodził do Kuby. Wysoki brunet, podobno  przyjechał z Hiszpanii.

- Okay, o której mam być gotowa? –

- O 14:00, muszę jeszcze pojechać po nich –

- Jak zwykle – odpowiedziałam i wyszłam.

Te trzy godziny ciągnęły się niemiłosiernie. Nie mogłam sobie znaleźć miejsca, lecz w końcu nadeszła 14:00 i wyjechaliśmy po Johna, Mike’a i Marca. Zeszło nam o wiele dłużej niż się spodziewałam, bo Mike miał jakąś nową grę i koniecznie musiał ją pokazać Kubie i Johnowi. Gdy przyjechaliśmy na Stamford Bridge była 15:45 a my nie mogliśmy znaleźć miejsca do parkowania. Ustaliliśmy, że Kuba zaparkuje i przyjdzie a my mamy pójść na stadion.

Gdy wreszcie znaleźliśmy nasze miejsca już trwał mecz. Pierwsze czterdzieści pięć minut minęło zaskakująco szybko, nie padła żadna bramka. W przerwie Kuba, John i Mike poszli kupić coś do picia. Zostałam ja i siedzący obok mnie Marc. Cisza trwała aż nagle…

- Może poznalibyśmy się bliżej?– wypalił Marc.

Zamurowało mnie. Patrzyłam na niego i nie wiedziałam co powiedzieć. O co mu chodzi? Chce się zaprzyjaźnić czy oczekuje czegoś więcej? Nigdy nie traktowałam Marca jako kogoś w kim mogłabym się zakochać. Był tylko kolegą Kuby. Nagle zaczęłam sobie przypominać jak Marc, gdy przychodził do nas patrzył się na mnie, jak próbował zagadać.

- Co masz na myśli?– spróbowałam opanować emocje.

- Lubię cię. Bardzo cię lubię-

Popatrzyłam w jego niebieskozielone oczy, które zapamiętam na zawsze. W tym momencie zdałam sobie sprawę, że po raz pierwszy w życiu zakochałam się.